این اجلاس بیش از 100 سخنران و 75 جلسه داشت که در آن رهبران، سیاست‌گذاران و عوامل تغییر از سراسر جهان، از جمله چهره‌های برجسته سیاسی، رهبران صنعت، نوآوران فناوری و نمادهای فرهنگی حضور داشتند.

اجلاس «شکوفایی بهارت» شاهد مشارکت رهبران سیاسی از جمله نارندرا مودی، نخست وزیر؛ آمیت شاه، وزیر کشور[1] ؛ نیتین گادکاری، وزیر راه و ترابری و بزرگراه‌ها[2] ؛ اس جایشانکار، وزیر امور خارجه[3] ؛ پیوش گویال، وزیر بازرگانی و صنعت[4] ؛ آشوینی وایشناو، وزیر راه آهن، اطلاعات و پخش و الکترونیک و فناوری اطلاعات[5] ؛ هاردپ سینگ پوری، وزیر نفت و گاز طبیعی[6] ؛ گاجندرا سینگ شخاوات، وزیر اتحادیه فرهنگ و گردشگری[7] ؛ جیتندرا سینگ، وزیر مشاور اتحادیه علوم و فناوری؛ [8] جیوتی رادیتیا ام. سیندیا، وزیر اتحادیه ارتباطات و توسعه منطقه شمال شرقی[9] ؛ دوندره فادناویس، وزیر ارشد ماهاراشترا[10] ؛ چیراگ پاسوان، وزیر اتحادیه صنایع غذایی[11] ؛ تجاشوی یاداو، معاون سابق وزیر ارشد بیهار[12] و دبجانی گوش، عضو برجسته[13] ، NITI Aayog بود.

این اجلاس همچنین میزبان کارشناسان و رهبران بین‌المللی بود، از جمله جفری دی ساکس، استاد اقتصاد، نویسنده، مدرس و رهبر جهانی در توسعه پایدار؛ بورگه برنده، رئیس و مدیر عامل، مجمع جهانی اقتصاد[14] ؛  آوی دیختر، وزیر کشاورزی و امنیت غذایی اسرائیل[15] ؛ مکس آبراهامز، دانشیار سیاست‌گذاری عمومی و علوم سیاسی، دانشگاه نورث‌ایسترن[16] ؛  عزه ماریه دیدی، وزیر دفاع سابق جمهوری مالدیو[17] ؛ اسکات کلی، فضانورد سابق ناسا و کاپیتان بازنشسته نیروی دریایی ایالات متحده[18] ؛ نامال راجاپاکسا، عضو پارلمان سریلانکا[19] و لوک کوتینیو، کارآفرین، مربی سلامت و سفیر سبک زندگی، جنبش تناسب اندام هند[20] .   

 بخش کسب و کار و کارآفرینی میزبان چهره‌هایی مانند ایرینا غوز، مدیر عامل، مایکروسافت هند[21] ؛  ویوک وادوا، مدیر عامل، وایونیکس بایوساینسز، دانشگاهی، کارآفرین و نویسنده[22] ؛ جی کوتاک، رئیس مشترک، کوتاک 811 و معاون ارشد روابط شرکت‌ها، بانک کوتاک ماهیندرا[23] ؛ آشیش چوهان، مدیر عامل و مدیر عامل، NSE [24] و سیندهو گنگادهران، رئیس، ناسکام[25] و مدیر عامل، SAP Labs India بود. این اجلاس شاهد حضور آریان شوکلا[26] ، «ماشین حساب انسانی» 14 ساله و ویشوا راجاکومار، برنده مسابقات جهانی حافظه[27] بود.

شخصیت‌های ورزشی و هنرمندانی که به عنوان سخنران در این اجلاس شرکت می‌کنند عبارتند از:

ویجی آمریتراج، تنیسور بین‌المللی[28] ؛ آبیناو بیندرا، دارنده مدال طلای المپیک و بنیانگذار بنیاد آبیناو بیندرا[29] ؛

آپارنا پوپات[30] ، بازیکن سابق بدمینتون هند، بنیانگذار و مدیر ارشد عملیات اپلیکیشن All Is Well.

این اجلاس میزبان اجراهایی از «استر هنامته»، خواننده و اعجوبه اهل میزورام[31] ؛ ال. سابرامانیام، ویولنیست هندی[32] ؛ کاویتا کریشنامورتی، خواننده[33] ؛ بیندو سابرامانیام، خواننده[34] ؛ آمبی سابرامانیام، ویولنیست و آهنگساز[35] و سوهانی شاه[36] ، منتالیست بود.

سایر مهمانان عبارتند از: ویکرام سامپات، مورخ و ستون‌نویس؛ پراسون جوشی، شاعر، رئیس و مدیر عامل McCann Worldgroup India؛ چاند rika تاندون، نوازنده، بنیانگذار و رئیس بنیاد کریشنامورتی تاندون و تاندون کپیتال اسوسیتس؛ شوتا سالوه، بازیگر و بنیانگذار Spud Salon و As WevenVillage؛ سانی دئول، بازیگر؛ کاجول، بازیگر و راج شامانی، کارآفرین و تولیدکننده محتوا.

همچنین، اجلاس «شکوفایی بهارت» ابتکاری را به عنوان بخشی از شعب منطقه‌ای خود راه‌اندازی کرد. دانشجویان و اساتید شش موسسه از دهلی، بمبئی، احمدآباد، بنارس و بنگلور دعوت شدند تا «سامادهان» را طراحی کنند که مشکلات را تشخیص داده و راه حل‌هایی را که «مبتکرانه»، «عمل‌گرایانه» و آماده برای آینده هستند، بازطراحی می‌کند. به عبارتی، در کنار سخنرانی‌های کلان، ابتکارهایی مانند طرح «سامادهان» نیز نشان داد که این اجلاس فراتر از یک رویداد نمایشی بود. دانشجویان و دانشگاهیان از سراسر کشور به طراحی راه‌حل‌هایی برای مسائل کلیدی مانند تراکم شهری، آلودگی هوا، آموزش، احیای رودخانه‌ها و مدیریت پسماند پرداختند که قرار است مستقیماً به نخست‌وزیر ارائه شود.

این اجلاس، رویدادی دو روزه در دهلی نو بود که نمایی پرشور و الهام‌بخش از آینده هند را با محوریت نقش جوانان در تحقق چشم‌انداز «ویک‌سیت بهارت» (هند توسعه‌یافته تا ۲۰۴۷) ارائه داد و به محلی برای همگرایی رهبران، سیاست‌گذاران، نوآوران و اندیشمندان جهانی بدل شد که حول موضوعاتی مانند فناوری‌های نو، اقتصاد، حکمرانی، شهرنشینی، زنجیره تأمین و امنیت ملی به گفت‌وگو نشستند. همچنین، نه‌تنها صحنه‌ای برای نمایش دستاوردها و چشم‌اندازهای بزرگ بود، بلکه بستر مشارکت واقعی نسل جوان در سیاست‌گذاری و حکمرانی آینده را نیز فراهم کرد. این رویداد، هم به‌عنوان یک «بیانیه سیاسی» و هم به‌عنوان «طرحی برای آینده»، هند را کشوری در حال «خیزش»، «مصمم»، «نوآور» و «متکی بر توان جوانان» ترسیم کرد.

نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند

مودی با تکرار واژه بهارت(Bharat)به‌جای هند(India) تلاش دارد تصویری اصیل، فرهنگی و ریشه‌دار از کشور ارائه دهد که ریشه در سنت‌های بومی دارد و نه صرفاً مفاهیم مدرن غربی. این تغییر واژگانی، بخشی از پروژه گسترده‌تر حزب حاکم برای بازتعریف هویت ملی هند با محوریت تمدن هندو است.

نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند، به عنوان سخنران اصلی، تصویری از هند در حال صعود را ترسیم کرد؛ کشوری که در طول یک دهه از دهمین به پنجمین اقتصاد جهان ارتقا یافته و با بهره‌گیری از انرژی جوانان و اصلاحات ساختاری، مسیر خودکفایی را پیش گرفته است. او به‌ویژه بر موفقیت طرح «مودرا یوجانا» تأکید کرد، طرحی که با ارائه بیش از ۵۲ کرور وام خرد بدون وثیقه، بستر کارآفرینی برای میلیون‌ها هندی فراهم کرده و آن را مصداقی از «انقلاب در شمول مالی» دانست.

مودی در سخنرانی اصلی خود، لحنی مطمئن درباره سفر هند در ده سال گذشته داشت. او با اشاره به یک دهه حضور در قدرت، چگونگی مهار آرزوهای جوانانه برای سوخت‌رسانی به رشد اقتصادی هند را برجسته کرد. در سال ۲۰۱۴، هند دهمین اقتصاد بزرگ جهان بود؛ امروز، با افتخار در رتبه پنجم قرار دارد و آرزوی رسیدن به سه رتبه برتر در سال‌های آینده را دارد. مودی این صعود را به «حکمرانی پایدار، اصلاحات جسورانه و روحیه توقف‌ناپذیر جوانان هند[37] » نسبت داد. محور اصلی سخنرانی او، موفقیت طرح پرادان مانتری مودرا یوجانا[38] (PMMY) بود، برنامه‌ای که در سال ۲۰۱۵ برای ارائه وام‌های خرد بدون وثیقه به کارآفرینان کوچک راه‌اندازی شد. مودی در دهمین سالگرد این طرح، ارقامی را به اشتراک گذاشت. بیش از ۵۲ کرور وام بدون هیچ ضمانتی تحت طرح مذکور پرداخت شده است که مبلغ آن تقریباً بالغ بر۴۰۰ میلیارد دلار اعتبار است. مودی آن را انقلابی در شمول مالی خواند. او مقیاس این طرح را با تشبیهات واضحی نشان داد و گفت که تا زمانی که چراغ راهنمایی از قرمز به سبز تغییر کند، 100 وام تایید می‌شود. مودی بر سرعت پرداخت بی‌سابقه آن تاکید کرد و گفت که تاثیر این طرح فقط در اعداد نیست، بلکه در داستان‌های انسانی نهفته است.

یازده کرور نفر(110 میلیون) برای اولین بار کارآفرین شده‌اند، به این معنی که 110 میلیون رویا در 10 سال به پرواز درآمده‌اند. این کارآفرینان، که بسیاری از آنها زنان و جوانان از جوامع به حاشیه رانده شده هستند، اکنون به جای جویندگان کار، کارآفرین هستند. مودی این را به عنوان یک تغییر اساسی به سوی «آتمانیربهار[39] » (هند خودکفا) به تصویر کشید، جایی که کارآفرینی در سطح پایه، نیروی محرکه رشد است.

مودی فراتر از طرح مودرا، به سایر نشانه‌های بارز دهه حکمرانی خود، از پذیرش سریع پرداخت‌های دیجیتال و نوآوری استارت‌آپ‌ها گرفته تا اهداف بلندپروازانه در انرژی‌های تجدیدپذیر، اشاره کرد. او حکمرانی قاطع دهه گذشته را با فلج دوران قبل از سال 2014 مقایسه کرد و به طور ضمنی از دولت‌های قبلی انتقاد کرد. او اظهار داشت پروژه‌هایی که زمانی معطل می‌ماندند، اکنون به موقع تکمیل می‌شوند، زیرا «هند جوان زمانی برای انتظار ندارد». واکنش مخاطبان نشان‌دهنده توافق جمعی بود که کشور با فوریت و اطمینان جدیدی در حال حرکت است.

نیتین گادکاری، وزیر راه و ترابری

نیتین گادکاری، وزیر راه و ترابری، با ارائۀ آمارها و پروژه‌های زیرساختی کلان، نظیر بزرگراه دهلی-بمبئی و افزایش چشمگیر ساخت جاده‌ها، از تحقق ملموس آرزوهای جوانانه سخن گفت. او زیرساخت را نه صرفاً پروژه‌های فیزیکی، بلکه اتصال آرزوهای مردم دانست.

اگر مودی چشم‌انداز کلی را ترسیم کرد، «نیتین گادکاری» نمونه‌های عملی از تبدیل آرزوها به واقعیت، به ویژه در زیرساخت‌ها، ارائه داد. گادکاری، که اغلب به عنوان مرد پشت انقلاب بزرگراهی هند معرفی می‌شود، با شور و شوق مسری همیشگی خود سخنرانی کرد. او بخش جاده و حمل و نقل را که با اجرای سریع و اهداف جسورانه متحول شده است، توصیف کرد. گادکاری آشکارا گفت که من اخیراً در پارلمان اعلام کردم که در دو سال آینده بزرگراه‌های چهار بانده به ارزش 10 میلیون روپیه خواهیم ساخت و بر اشتهای دولت برای پروژه‌های بزرگ تاکید کرد. این به معنای 25000 کیلومتر بزرگراه جدید است، برنامه‌ای جسورانه که به دلیل مقیاس محض خود، تشویق حاضران را برانگیخت. گادکاری گفت که رویای او دستیابی به 100 کیلومتر ساخت بزرگراه در روز است، که دو برابر سرعت فعلی است. او با لحنی از خوش‌بینی مصمم که با موضوع اجلاس، آرزو کنید و به دست آورید، همخوانی داشت، قول داد که من سعی خواهم کرد این را در این دو سال تکمیل کنم.

دوره تصدی گادکاری واقعاً شاهد تغییر چشم‌انداز اتصال هند بوده است. او در این اجلاس به پروژه‌های شاخصی مانند بزرگراه دهلی-بمبئی، یک کریدور بزرگ که اکنون در حال تکمیل شدن است، اشاره کرد. چنین پروژه‌هایی که زمانی روی کاغذ تصور می‌شدند، اکنون به یک واقعیت قابل رانندگی تبدیل می‌شوند. او به مخاطبان یادآوری کرد که بسیاری از پروژه‌های زیرساختی سال‌ها در دولت‌های قبلی متوقف شده بودند و قربانی کاغذبازی و بی‌تفاوتی بودند، تا اینکه دولت کنونی آنها را احیا کرد. این تفاوت در سراسر هند قابل مشاهده است: به عنوان مثال، پل بوگیبیل آسام که در سال 1997 تصویب شد و مدت‌ها به تاخیر افتاده بود، پس از از سرگیری کار در سال 2014، سرانجام در سال 2018 تکمیل شد. به طور مشابه، بزرگراه حیاتی دهلی-میروت که در سال 2006 طراحی شد، در سال 2018 تحت نظارت مودی به روی عموم باز شد. این نمونه‌ها، که در این اجلاس ذکر شد، مقایسه‌ای آشکار بین انحراف توسعه در گذشته و شتاب حال حاضر را ترسیم کرد. گادکاری گفت که زیرساخت فقط در مورد جاده‌ها و پل‌ها نیست، بلکه در مورد اتصال آرزوهای یک میلیارد و 400 میلیون هندی است. از بزرگراه‌ها تا جاده‌های روستایی، از بنادر تا پارک‌های لجستیکی، ارتقای زیرساخت‌های هند در حال ایجاد پایه‌ای برای رشد اقتصادی و برابری منطقه‌ای است.

آمیت شاه وزیر کشور

روز دوم اجلاس شاهد سخنرانی آمیت شاه وزیر کشور بود که دوزی از صراحت سیاسی را به بحث وارد کرد. تمرکز شاه بر وحدت و امنیت ملی بود، حوزه‌هایی که در آن آرزوهای جوانانه با واقعیت‌های سخت حکمرانی روبرو می‌شود. او با حضور در صحنه، پیامی واضح ارائه کرد: ظهور هند هیچ گونه مصالحه‌ای در مورد حاکمیت یا تمامیت ارضی خود را نمی‌پذیرد. آمیت شاه با هشدار به جوانان برای رد سیاست‌های تفرقه انگیز، گفت که کسانی که به مماشات می‌پردازند، علیه ملت هستند. آمیت شاه شرح داد که چگونه دولت‌های گذشته سیاست مماشات رای‌گیری را اعمال می‌کردند، به عنوان مثال، به تغییرات بحث‌برانگیز در قانون اوقاف در سال 2013 اشاره کرد و استدلال کرد که چنین اقداماتی فقط وحدت ملت را تضعیف می‌کند. زمانی که آمیت شاه اعلام کرد اصل راهنمای دولت کنونی «عدالت برای همه، مماشات برای هیچ‌کس[40] » است، سالن با تشویق طنین‌انداز شد که نشان‌دهنده گسست از ذهنیت قدیمی بود.

آمیت شاه، آتشین‌ترین اظهارات خود را در مورد موضوع تمامیت ارضی بیان کرد. در عصر تغییرات ژئوپلیتیکی[41] ، او به صراحت اعلام کرد که هند از هر وجب خاک خود دفاع خواهد کرد. آمیت شاه با تاکید گفت که اجازه نخواهیم داد کسی حتی یک اینچ از خاک هند را تصرف کند. آمیت شاه در ادامه ادعای هند بر کشمیر اشغالی پاکستان[42] (PoK) را به صراحت مورد تاکید قرار دادو گفت که « PoK متعلق به ماست[43] » و هند ادعای حقوقی و تاریخی قوی بر این منطقه دارد. در حالی که او با لحن دیپلماتیک از ارائه جدول زمانی برای بازپس‌گیری PoK خودداری کرد. گفت که «هر دولتی باید روی آن کار کند»، که با استقبال پرشور مخاطبان مواجه شد.

این سخنان قاطع به دیگر چالش‌های امنیتی نیز تسری یافت. آمیت شاه با اشاره به موفقیت دولت در عقب راندن تروریسم و شورش، خاطرنشان کرد که افراط‌گرایی چپ (ناکسالیسم[44] ) در آستانه ریشه‌کن شدن است. او پیش‌بینی کرد که تا مارس 2026، هند از تهدید ناکسالی رها خواهد شد؛ وعده‌ای که نشان‌دهنده پیشرفت چشمگیر در چند سال گذشته است.

آمیت شاه همچنین پاکسازی اخیر دادگاه ایالات متحده برای استرداد تهاور رانا (متهم در پرونده 26/11) را «موفقیت بزرگ قدرت دیپلماتیک دولت مودی» خواند و از دستگاه دیپلماسی هند برای پیگیری بی‌وقفه عدالت قدردانی کرد. هر یک از این نکات یک روایت مرکزی را تقویت کرد: تحت رهبری قاطع، هند امن‌تر، متحدتر و بی‌باک‌تر در ابراز منافع خود در صحنه جهانی است. برای جوانان حاضر در سالن، که بسیاری از آنها در دوران‌های نامطمئن‌تری بزرگ شده بودند، سخنان آمیت شاه اطمینان داد که هندی که آنها به ارث خواهند برد، هم امن و هم مصمم است.

دکتر اس. جایشانکار، وزیر امور خارجه

دکتر اس. جایشانکار، وزیر امور خارجه، از «تحول نقش هند در نظم جهانی» سخن گفت. او بر «استقلال راهبردی هند» تأکید کرد و گفت که این کشور توانسته است هم‌زمان با حفظ روابط با قدرت‌های جهانی، از منافع خود دفاع کند. جایشانکار وضعیت روابط هند و چین را گرچه متشنج اما در مسیر بهبود ارزیابی کرد و تعامل متوازن با آمریکا، روسیه و چین را نشانۀ «بلوغ دیپلماتیک هند» دانست.

جایشانکار در یک گفتگوی که به اشتراک گذاشت، گفت که چگونه موقعیت دیپلماتیک هند در این سال‌های تحول‌آفرین تکامل یافته است. جایشانکار، که اکنون طولانی‌ترین دوره تصدی وزارت خارجه پس از نهرو را دارد، به «شرایط فوق‌العاده متلاطم» که در آن هدایت کرده، اشاره کرد. او با اشاره به بحران‌هایی که در شش سال گذشته اتفاق افتاده است(همه‌گیری کووید-19، جنگ اوکراین، پیامدهای افغانستان، تنش‌های هند و اقیانوس آرام و بن‌بست مرزی با چین) گفت که مدیریت صعود یک ملت به اندازه کافی دشوار است؛ ما مجبور بودیم آن را در بحبوحه آشفتگی‌های جهانی انجام دهیم. جایشانکار مشاهده کرد که علی‌رغم این چالش‌ها، هند با نفوذ و احترام بیشتری ظاهر شده است. او مواضع بی‌طرفانه اما قاطعانه هند در امور جهانی(که تحلیلگران اغلب آن را خودمختاری استراتژیک می‌نامند) را عامل این موفقیت دانست.

جایشانکار در مورد روابط هند و چین، لحنی واقع‌گرایانه اما خوش‌بینانه داشت. وضعیت در امتداد خط کنترل واقعی، که از سال 2020 متشنج بوده، با عقب‌نشینی‌های اخیر تا حدودی بهبود یافته است. او در مورد وضعیت فعلی روابط هند و چین گفت که از آخرین باری که اینجا بودم، بهتر است، اما هشدار داد که هنوز کار هست که باید انجام شود. او تلویحاً گفت که عادی‌سازی روابط تنها در صورتی باز خواهد گشت که صلح در مرز تضمین شود، اصلی که هند از آن کوتاه نخواهد آمد. با این حال، بلوغ دیپلماتیک هند[45] در توانایی آن در تعامل با قدرت‌های بزرگ بدون همسویی کورکورانه[46] مشهود است. جایشانکار گفت که چگونه هند روابط خود را با آمریکا (از معاملات دفاعی گرفته تا توافق تجاری) تعمیق بخشیده است، حتی در حالی که به گفتگو با روسیه ادامه می‌دهد و مواضع خود را در برابر چین حفظ می‌کند. او اشاره کرد که تعداد کمی از کشورها می‌توانند با همه طرف‌ها صحبت کنند؛ اما، ما می‌توانیم» و به موقعیت منحصربه‌فرد هند به عنوان پلی بین شرق و غرب[47] اشاره کرد. چه در میانجی‌گری در مناظرات جهانی آب و هوا و چه در بیان نگرانی‌های جنوب جهانی (همانطور که در دوران ریاست هند بر گروه 20 دیده شد)، هند صدایی مستقل برای خود ایجاد کرده است که منعکس‌کننده اخلاق تمدنی و آرزوهای مدرن[48] آن است.

«جفری دی ساکس»، استاد اقتصاد، نویسنده، مدرس و رهبر جهانی در توسعه پایدار

«جفری دی ساکس»، استاد اقتصاد، نویسنده، مدرس و رهبر جهانی در توسعه پایدار، با افزودن یک دیدگاه خارجی، ارزیابی صریحی از نقش هند در میان رقابت‌های قدرت‌های بزرگ ارائه داد. ساکس در جلسه‌ای که به «دکترین ساکس[49] » نامگذاری شده بود، از هند خواست تا از خودمختاری استراتژیک خود در دنیای چندقطبی فزاینده محافظت کند. ساکس نسبت به جذب هند به هر بلوک واحدی هشدار داد و به ویژه در مورد تنش‌های فزاینده آمریکا و چین به دهلی نو هشدار داد. او با صراحت توصیه کرد که آمریکا می‌خواهد از هند برای ضرب و شتم چین استفاده کند. بازی آمریکا را بازی نکنید» ، حاضران را برانگیخت. او استدلال کرد که هند «بزرگتر از آن است که بازی آمریکا را انجام دهد» و نباید اجازه دهد که مهره‌ای در بازی‌های ابرقدرت‌ها باشد. ساکس هند و چین را در حال یافتن زمینه‌های مشترک برای تضمین ثبات جهانی تصور و خاطرنشان کرد که آنها با هم 40 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند. او اظهار داشت که بیانیه‌ای تحریک‌آمیز اما امیدوارکننده: «می‌دانم که هند و چین مسائل خود را دارند، اما آنها را حل کنید؛ شما می‌توانید دنیای بسیار شایسته‌ای را با هم اداره کنید.» دیدگاه‌های ساکس با تاکید جایشانکار بر هندی که مسیر خود را ترسیم می‌کند، همخوانی داشت. برای جوانانی که گوش می‌دادند، این بینش‌ها تصویری از ملتی مطمئن به هویت خود ترسیم کرد، ملتی که با جهان بر اساس شرایط خود تعامل می‌کند و هدف آن تبدیل شدن به «ویشواگورو[50] » (راهنمای جهان) بدون از دست دادن منافع خود است. صعود هند به همان اندازه که مربوط به قدرت اقتصادی و نظامی است، مربوط به خرد و تعادل در سیاست خارجی[51] نیز هست.

این اظهارات با سخنان جایشانکار، وزیر امور خارجه هند، هم‌سویی داشت. جایشانکار در اظهارات خود تصویری از سیاست خارجی هند ترسیم کرد که نه وابسته به اردوگاه شرق یا غرب، بلکه مبتنی بر اصول «خودمختاری استراتژیک» است. به گفته او، هند نه تنها در مدیریت بحران‌های جهانی چون کووید-۱۹، جنگ اوکراین و بحران افغانستان توانسته با استقلال تصمیم‌گیری کند، بلکه در قالب ریاست گروه ۲۰ نیز نقشی محوری ایفا کرده و «صدای جنوب جهانی» را به گوش جهان رسانده است. جایشانکار با اشاره به «هندِ بالغ»، گفت: «تعداد کمی از کشورها هستند که می‌توانند با همه طرف‌ها گفتگو کنند؛ اما ما می‌توانیم.»

با این نگاه، اجلاس «شکوفایی بهارت» فقط به مسائل داخلی مانند رشد اقتصادی، زیرساخت‌ها یا امنیت نپرداخت، بلکه هند را در بستر تحولات بین‌المللی نیز بازتعریف کرد. هند امروز، نه تنها در حال شکوفایی در داخل است، بلکه در حال تثبیت جایگاه خود به‌عنوان یک بازیگر کلیدی جهانی نیز هست. شکوفایی بهارت، اکنون به معنای توسعه‌ای صرفاً اقتصادی یا فناورانه نیست، بلکه نشانه بلوغ تمدنی، اعتماد به نفس راهبردی و «رهبری جوان‌محور» است.

نتیجه

اجلاس شکوفایی بهارت، سریع و بی‌باک؛ صعود جسورانه هند را ترسیم کرد و به نقش عمیق جوانان هند در ساختن «ویک‌سیت بهارت» (هند توسعه یافته) تا سال 2047 پرداخت. این اجلاس هندی را به تصویر کشید که نه تنها در نمودارها و گراف‌ها، بلکه در روح و ماهیت نیز در حال شکوفایی است. آنچه بیش از همه در ذهن‌ها نقش بست، نه فقط آمارها و پروژه‌های معرفی‌شده، بلکه حس مشترکی از امید و هدف بود. نسلی که در این اجلاس حضور داشت، نسلی بود که نه‌تنها با رویاهای بزرگ پرورش یافته، بلکه به خودباوری برای تحقق این رویاها نیز رسیده است. شعار «آرزو کنید، به دست آورید، اوج بگیرید» دیگر صرفاً یک عبارت تبلیغاتی نبود، بلکه بیانیه‌ای بود از نسلی که آماده است مسئولیت ساخت آینده‌ای بهتر را به دوش بگیرد.

روحی زنده و فضایی پر جنب و جوش در سالن بود، از نغمه‌های آغازین آهنگ «سلام به میهن[52] » توسط «استر هنامته[53] » تا سخنرانی‌های مهیج. مخاطبان، ترکیبی از دانشجویان، کارآفرینان و سیاست‌گذاران، با حس غرور و هدف، تهییج شدند و بارها با کف زدن‌های مکرر، زمانی که سخنرانان چشم‌اندازی از هند در حال شکوفایی را ترسیم می‌کردند، واکنش نشان دادند. واضح بود که این فراتر از یک کنفرانس بود؛ بلکه جشنی از یک دهه تحول و طرحی برای آینده بود که با انرژی جوانانه هدایت و توسط دست‌های باتجربه راهنمایی می‌شد.

اجلاس «شکوفایی بهارت» نه‌تنها چشم‌اندازی از آنچه هند می‌تواند باشد را به نمایش گذاشت، بلکه روحیه‌ای جمعی را خلق کرد که در آن جوانان، کارآفرینان، سیاست‌گذاران و اندیشمندان، همگی بر یک باور استوار بودند: آینده هند، آینده‌ای پرامید و پرشور است؛ آینده‌ای که به دست خود آنان ساخته خواهد شد.

در میان گفتگوهای سیاسی، ضربان قلب فرهنگی اجلاس «شکوفایی بهارت» تاثیری ماندگاری بر جای گذاشت. صدای دلنشین استر هنامته کوچک، که با اعتماد به نفسی فراتر از هشت سال سنش، آهنگ «سلام به میهن» را می‌خواند، و رقص پویای گروه «خدمه صفردرجه[54] » فضایی وطن‌پرستانه برای این رویداد ایجاد کرد. این یادآوری دلخراشی بود که تنوع و استعداد هند، نقطه قوت آن است. از دورترین نقاط «میزورام[55] » تا پایتخت کلان‌شهری، جوانان ملت در حال پیشروی هستند. با پایان روز دوم، نغمه‌های ویولن افسانه‌ای «ال. سابرامانیام[56] » و سخنرانی پرانرژی بازیگر سانی دئول در مورد جوانان و ملی‌گرایی، شکوه بیشتری به این مراسم افزود. این فواصل فرهنگی صرفاً سرگرمی نبودند؛ بلکه این پیام را تقویت کردند که آرزو در هند اشکال مختلفی دارد: هنر، کارآفرینی و خدمات عمومی؛ و هر یک برای صعود ملت حیاتی است.

این اجلاس با لحنی سنجیده و بحث‌های اساسی خود، شبیه یک «سمپوزیوم ژورنالیستی از ایده‌ها[57] » بود، از همان نوعی که در روزنامه‌های پیشرو گزارش می‌شود، اما با انرژی خام رویاپردازان جوان بهارت شعله‌ور بود.

ده سال حکومت تحت نخست‌وزیری مودی، مسیر هند را تغییر داده است، از پروژه‌های متوقف شده به زیرساخت‌های جهانی، از بی‌حالی سیاست‌گذاری به دیپلماسی فعال، و از اصلاحات محتاطانه به برنامه‌های جسورانه که میلیون‌ها نفر را توانمند می‌سازد. تضاد با دوران قبل از سال 2014 در سراسر اجلاس به وضوح ترسیم شده بود: رهبران تاکید کردند که این یک هند جدید است، جایی که رویاها به تعویق نمی‌افتند.

آمیت شاه از امنیت و وحدت دفاع می‌کرد؛ نیتین گادکاری بزرگراه‌ها را به عنوان بزرگراه‌هایی به سوی رفاه به نمایش می‌گذاشت؛ جایشانکار، هند را در نظم نوین جهانی جای می‌داد؛ و صداهای روشنفکرانی مانند جفری ساکس زمینه جهانی را فراهم می‌کردند. موضوعات و سبک‌های مختلف، اما یک رشته مشترک از اعتماد به نفس و عزم در تمام سخنرانی‌ها بافته شده بود.

این اجلاس با یک احساس قدرتمند به پایان رسید: هند در حال عروج است و سفر آن از آرزو کردن تا به دست آوردن و صعود کردن به خوبی در حال انجام است. ملتی در حال شکل‌گیری، مطمئن از گام‌های خود و آماده برای در آغوش گرفتن سرنوشت خود. پروژه‌هایی که زمانی روی کاغذ تصور می‌شدند، دیگر فقط طرح نیستند؛ بلکه در حال تبدیل شدن به بخشی از رفت و آمدهای روزانه هستند. با کم شدن نورها و درخشش آسمان دهلی با امکانات، یک سوال باقی ماند: اگر این "شکوفایی بهارت" است، تا کجا می‌تواند اوج بگیرد؟